‘Balen heeft geen zin, het wordt er niet anders van’
Vier jaar handbalt ze nu in Duitsland, maar slechts de helft van de tijd stond ze daadwerkelijk binnen de lijnen. Handbalster Hanne van Rossum raakte tot twee keer toe zwaar geblesseerd aan haar knie. De geboren Nieuw Heetense blijft echter onverminderd optimistisch. “Ik weet dat ik nu niet meer interessant bent voor andere clubs, maar daar maak ik me geen zorgen over.”
“Met mij gaat het heel goed. Ik ben hier echt op mijn plek,” is het eerste wat de 23-jarige Van Rossum door de telefoon roept vanuit haar appartement in het Duitse Mainz. De rechterhoekspeelster van de Bundesligaclub Mainz 05 woont nu twee jaar in de studentenstad net onder Frankfurt. “De ‘Meenzer’ houden wel van een feestje vieren. Na Keulen is Mainz de grootste carnavalsstad van Duitsland. Bovendien heb je hier de Rijn en de Main en ben je dus zo aan het water. Er is van alles te beleven en de anonimiteit die de stad biedt vind ik erg fijn.” Een wereld van verschil met haar eerste jaren in Duitsland. “In Bad Wildungen was niets te doen. Een dooie boel. Nu kan ik me naast het handbal ook focussen op andere dingen. Ik woon op mezelf, maar ik ben weinig thuis. En als ik thuis ben, vind ik het wel prettig om even alleen te zijn. Er is hier veel afleiding.”
Die afleiding kan Van Rossum goed gebruiken nu ze voor de tweede keer moet revalideren. “Precies twee jaar na mijn eerste blessure raakte ik in mei vorig jaar weer geblesseerd aan mijn knie. Net twee dagen voordat we met Mainz de promotie na de Bundesliga pakten.” De diagnose: opnieuw een afgescheurde kruisband en ook een beschadigde meniscus. “Bij nader onderzoek bleek mijn kruisband niet volledig afgescheurd te zijn, maar het herstel zou weer lang duren.”
Opgewekt
De teleurstelling was en is groot, maar Van Rossum waakt ervoor dat de donkere gevoelens de overhand krijgen. “Ik ben positief ingesteld. Die opgewektheid die je hoort, is echt. Natuurlijk baal ik soms en denk ik, potver, ik wil ook spelen. Maar dat heeft geen zin. Je kunt er toch niets aan doen.” Nuchterheid kenmerkt haar. “Ik realiseer me goed dat ik met twee keer een kruisbandblessure niet meer aantrekkelijk ben voor andere clubs. Maar daar maak ik me geen zorgen over, dat is nou eenmaal zo. Zelfs Nora Mørk, ongeveer de beste speelster ter wereld, moest na haar twee kruisbandblessures vertrekken bij Györi in Hongarije. Zij heeft alleen het geluk dat ze zo knettergoed is dat ze nu toch weer bij een leuke club is terechtgekomen.”
Na beide blessures zocht Van Rossum tijdelijk het vertrouwde Nieuw Heeten op. Weg van de sporthal en het handbalwereldje, even terug naar haar ouders en zussen in Nederland. “Ik kon niet werken, ik kon niet handballen. Ik werd alleen maar depressief van kijken naar die meiden die wel konden doen wat ik ook zo graag wilde doen. Na een paar weken thuis te zijn geweest, had ik echt zin om terug te gaan en te beginnen met mijn herstel.” Nu dat herstel vordert, merkt ze dat ze minder terugvalt op thuis. “Bij tegenslagen zoek ik veel contact, maar als ik me goed voel, bel ik m’n familie minder vaak. Ik heb genoeg andere dingen te doen. Ik zou misschien vaker moeten bellen, maar eigenlijk is het een goed teken. Het betekent dat ik me fijn voel.”
Reha Zentrum
Van Rossum, bij wie de Duitse tongval inmiddels regelmatig doorklinkt, werkt als fysiotherapeut bij een grote praktijk in haar stad. ’s Avonds en ’s ochtends is ze veelal te vinden in het ‘Reha Zentrum’, een revalidatiecentrum vlak achter haar woning. “Dat is voor geblesseerde sporters heel gebruikelijk in Duitsland. Je kunt er zelfs een tijdlang dag en nacht verblijven. Het is hier allemaal zo goed voor elkaar. Dit is dé plek om te zijn als je geblesseerd bent. Ik kan het iedereen aanraden,” lacht ze. “Het fijne is dat het centrum niet voor de club werkt, maar echt voor mij. Mijn belang staat voorop.”
Desondanks verloopt ook nu de revalidatie niet vlekkeloos. “Ik ben al best ver, toch mist er nog iets. Mijn knie voelt nog niet stabiel. Wanneer ik weer kan handballen, weet ik echt niet. Vorige keer duurde het een jaar. Wat dat betreft, ben ik nu net over de helft.” Het zorgt niet voor onrust in haar hoofd. “Sommige speelsters hebben een doel voor ogen en weten precies welke tussenstops ze daarvoor nodig hebben. Maar als er dan iets tegenzit – een blessure, heimwee of gewoon niet goed genoeg zijn – dan moeten ze hun plannen wijzigen en ook nog die teleurstelling verwerken. Ik heb nooit zo’n pad uitgestippeld voor mezelf. De stappen van Nieuw Heeten naar Kwiek naar Duitsland zijn me overkomen. Daar zat geen plan achter. Als ik me goed voel, weet ik dat ik op m’n plek zit.”